هزینه های قابل قبول مالیاتی
هزینه های قابل قبول مالیاتی، را می‌توان هزینه هایی که در حدود متعارف بسته به مدارک بوده و منحصرا مربوط به تحصیل درآمد موسسه در دوره مالی مربوط با رعایت حد نصاب های مقرر باشد، تعریف کرد. شرایط و موارد هزینه‌هایهای قابل قبول مالیاتی در ماده ۱۴۷ و ۱۴۸ قانون مالیات ها و اصلاحات بعدی آن ها ذکر شده است.
در مورد هزینه‌های قابل‌قبول ۳ شرط اساسی وجود دارد:
1: هزینه‌های قابل‌قبول بایستی در حدود متعارف متکی به مدرک باشند. با توجه به بند ۲ ماده ۹۷ قانون مالیاتهای مستقیم، اگر اسناد هزینه ارائه نشود هزینه قابل‌قبول نیست و اگر اسناد مربوط به درآمد ارائه نشود این قسمت از درآمد از طریق علی‌الراس تعیین می‌شود. گرچه هر هزینه‌ای که متکی به مدارک نباشد، هزینه غیرقابل قبول محسوب نمی‌شود. مدرک در حد متعارف نیز قابل قبول است. اگر طبق عرف محل، مدرکی در کار نباشد شما می‌توانید قبول کنید. برای مثال، شاید برای تهییه مدارک مصالح ساختمانی اولیه ساخت یک ساختمان، امکان پذیر نباشد. یا برای مثال در امور کشاورزی، برخی باغداران قادر به ارائه فاکتور محصولات خود به کارخانه‌داران نیستند. شما باید این را قبول کنید چون عرف محل است.
2: تمامی هزینه‌های قابل قبول بایستی مستقیما به فعالیت موسسه مربوط باشند. بنابراین هر هزینه‌ای که ارتباط مستقیم با فعالیت موسسه نداشته باشد قابل‌قبول نیست. به بیان دیگرهزینه‌ها منحصراً مربوط به تحصیل درآمد مؤسسه در دوره مالی مربوط باشد.
3: تاریخ صرف هزینه بایستی مربوط به سال مورد رسیدگی باشد. گرچه درمورد این شرط، دو استثنا وجود دارد. اگر تاریخ هزینه در سالی نباشد که شما رسیدگی می‌کنید یعنی هزینه‌ای انجام شده که هنوز سند و مدرک ندارد، اگر برایش ذخیره گرفته شود قابل‌قبول است؛ مانند هزینه‌های آب، برق و تلفن که تا آخر سال مدارکش در دسترس نباشد. بخش دوم هزینه مربوط به سالهای گذشته است که در سال جاری تحقق پیدا می‌کند. برای مثال ساید کالایی در سال گذشته ترخیص شده است و در سال جدید افزایشی در حقوق گمرکی برای آن در نظر گرفته شده است؛ در این حالت این هزینه با اینکه مربوط به سالهای گذشته است اما در امسال واقع شده است؛ بنابراین این هزینه نیز به‌عنوان هزینه قابل‌قبول پذیرفته می‌شود .