تعیین کردن بهای تمام شده یک دارایی، به طریقی معقول و منظم با توجه به دوره های استفاده از آن را، استهلاک در حسابداری گویند.
بهای تمام شده معمولا در طول مدت استفاده از دارایی ، ثابت می ماند، بطوريكه در پایان عمر مفید دارایی، مجموع اقلام استهلاک دوره های استفاده از آن، برابر می‌شود با بهای اولیه منهای ارزش بازیافتنی (Salvage Value) .
در صورت سود و زیان، استهلاک بر اساس ماهیت به یکی از سه عنوان: هزینه فروش، هزینه اداری و یا هزینه ساخت کالای فروش رفته، ارائه می شود.
محاسبه میزان استهلاک برای اهدافی چون تهیه گزارش مالی، معمولا به دو روش صورت می‌گیرد، این دو روش متاثر از زمان محاسبه می‌شوند:
- روش مستقیم: که رایج‌ترین روش نیز می‌باشد. به گونه‌ایست که در آن، میزان استهلاک برای تمامی سال‌ها به یک میزان در نظر گرفته می‌شود. برای مثال اگر من کامپیوتری بخرم، با این روش محاسبه می‌کنم که در هر سال 200 دلار از ارزش ان کاسته شده و بعد 5 سال عمر مفید آن، 1000 دلار استهلاک داشته است. یعنی میزان استهلاک سال اول و سال پنجم، به یک میزان در نظر گرفته می‌شود. بنابراین در این روش ارزش یک محصول را بعد از عمر مفید آن، از هزینه‌ی اولیه پرداختی آن محصول، کم میکنیم. سپس این رقم را بر تعداد سال‌های مورد استفاده، تقسیم میکنیم.
- روش کاهشی تعادل یا Diminishing Balance که در آن، میزان استهلاک با گذشت زمان کاهش می‌یابد. برای مثال پس از خرید یک ماشین، میزان کاهش ارزش آن در سال اول خرید، به مراتب بیشتر از پنج سال آتی خواهد بود. برای محاسبه استهلاک در این روش، شما میزان استهلاک پیشبینی شده برای هر سال را که لزوما برای هر سال متفاوت می‌باشد را، از ارزش اولیه محصول کم می‌کنید. و در آخر رقم بدست آمده حاکی از کاهش میزان استهلاک با گذشت زمان خواهد بود.
